شبی شیرین بزد فریاد، که ای شیرین ترین فرهـــــــــــــاد

و ای خسرو ترین شمشاد صدای تیشه ات  آبــــــــــــــــــاد

منم لیلای دلبندت که دل خون است و پا در بنـــــــــــــــــــد   

تویی عاشق ترین مجنون ولی در بیستـــــــــــــــــون  آزاد

ببندم دیده بر خسرو ، که شاید رو کشم برتــــــــــــــــــــــو

تو شیرین می کنی سنگی چوعکسی بردلت افتـــــــــــــــاد

چو می کوبی تو با تیشه زغصه کوه را هر شـــــــــــــــب

به بانگ تیشه ات گویند که بر شیرین نفرین بــــــــــــــــاد

خدا یا کوه کن فرهاد شب و روزم نثارش بـــــــــــــــــــــاد

به جانم می زند تیشه شدم با بیستون همــــــــــــــــــــــــزاد

چه تلخ است بخت شیرینم که فرهاد است آئینــــــــــــــــــم

ولی خسرو به بالینم و خونین دل از این بیـــــــــــــــــــــداد

خوشا برحال فرهادی که با یک کوه می جنــــــــــــــــــــگد

بدا برحال شیرینی که آزادیش رفت از یـــــــــــــــــــــــــــاد

مرا کندی به کوهستان به عشقی پاک با دستــــــــــــــــــان

بجانم کندمت آنسان که  مانی جاودان در یـــــــــــــــــــــــاد

به رازی گویمت اینرا تو کوه  کنـدی و مــــــــــــــن دل را